فوائد الحديث

ជាការពិតណាស់ ការហ្ស៊ីកៀរ រលឹកដល់អល់ឡោះជាប្រចាំទាំងខាងក្នុងនិងខាងក្រៅ គឺជាទង្វើកុសលដ៏ធំធេងបំផុត និងមានប្រយោជន៍បំផុតនៅចំពោះមុខអល់ឡោះជាម្ចាស់។

តាមពិត ទង្វើកុសលទាំងអស់ត្រូវបានដាក់បញ្ញត្តិឡើងដើម្បីរឭកដល់អល់ឡោះជាម្ចាស់។ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ “وَأَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِكْرِي” (ហើយចូរអ្នកប្រតិបត្តិសឡាតដើម្បីរឭកដល់យើង)។ ហើយណាពី ﷺ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ “តាមពិត គេចាត់ទុកការតវ៉ាហ្វជុំវិញកាក់ហ្ពះ ការដើរសាអ៊ីរវាងភ្នំសហ្វានិងភ្នំម៉ារវ៉ះ និងការគប់គោល គឺដើម្បីបញ្ឈរនូវការរឭកដល់អល់ឡោះជាម្ចាស់”។ រាយការណ៍ដោយ អាពូទើវូទ និង អាត់តៀរមីហ្ស៊ី។

អាល់អ៊ីហ្ស ពិន អាប់ទុស្សាឡាម បានលើកឡើងនៅក្នុងសៀវភៅច្បាប់របស់គាត់ថា៖ ហាទីស្ហនេះបង្ហាញថា ផលបុណ្យមិនមែនផ្អែកលើបរិមាណនៃទង្វើនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ អល់ឡោះជាម្ចាស់អាចផ្តល់ផលបុណ្យច្រើនសម្រាប់ទង្វើល្អតូច ជាងទង្វើល្អធំ។ ដូចនេះ ផលបុណ្យផ្អែកលើកម្រិតនៃភាពឧត្តុង្គឧត្តមទង្វើនោះ។

អ៊ីម៉ាំ អាល់ម៉ាណាវី បានលើកឡើងនៅក្នុងសៀវភៅ ហ្វៃទុលកទៀរថា៖ ហាទីស្ហនេះផ្តល់នូវការយល់ថា ហ្ស៊ីកៀរ គឺជាអំពើល្អបំផុតសម្រាប់បុគ្គលដែលត្រូវបាននិយាយទៅកាន់(តាមស្ថានភាពរបស់គេ)។ ប៉ុន្តែបើគេនិយាយជាមួយអ្នកចម្បាំងក្លាហាន គេនឹងប្រាប់ថា ជីហាតគឺល្អបំផុត។ បើនិយាយជាមួយអ្នកមានដែលអាចជួយអ្នកក្រ គេនឹងប្រាប់ថាការដាក់ទាន គឺល្អបំផុត។ បើនិយាយជាមួយអ្នកដែលមានលទ្ធភាពធ្វើហាជ្ជី គេនឹងប្រាប់ថា ការធ្វើហាជ្ជី គឺល្អបំផុត។ បើនិយាយជាមួយអ្នកដែលមានឪពុកម្តាយ គេនឹងប្រាប់ថា ការកតញ្ញូចំពោះឪពុកម្តាយ គឺល្អបំផុត។ នេះជាការផ្ដល់រវាងហាទីស្ហផ្សេងៗគ្នា។

ការហ្ស៊ីកៀរ រឭកទៅចំពោះអល់ឡោះដែលមានលក្ខណៈពេញលេញជាងគេបំផុត គឺការពោលដោយអណ្តាត ព្រមជាមួយនឹងការត្រឹះរិះពិចារណាពីអត្ថន័យរបស់វាក្នុងចិត្ត។ បន្ទាប់មក គឺការត្រឹះរិះពិចារណាក្នុងចិត្តតែមួយមុខ។ បន្ទាប់មកទៀត គឺការពោលដោយអណ្តាតតែមួយមុខ។ ទាំងអស់នេះ សុទ្ធតែទទួលបានផលបុណ្យ បើសិនជាអល់ឡោះមានចេតនា។

ការដែលជនមូស្លីមប្រកាន់ខ្ជាប់នូវការហ្ស៊ីកៀរ រឭកទៅចំពោះអល់ឡោះទៅតាមពេលវេលា ដូចជាហ្ស៊ីកៀរពេលព្រឹកនិងពេលល្ងាច ពេលចូលម៉ាស្ជិត ពេលចូលផ្ទះ ពេលចូលបន្ទប់ទឹក និងពេលចេញពីកន្លែងទាំងនេះជាដើម គឺធ្វើឲ្យរូបគេស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដែលហ្ស៊ីកៀរ រឭកទៅចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់យ៉ាងច្រើន។